เมื่อที่นั่งในสนามกลายเป็นมรดก

อัลกอริธึมแห่งเกียรติ

ฉันมองวิดีโอ—เงียบ, สีเทา, ไม่มีการเฉลียว—อัปโหลดจาก API ของโรซาเรียว ส่วนที่นั่งหมายเลข ‘10’ ถูกตั้งชื่อตามลิโอเนล เมสซี่ เพราะเขาไม่ได้ทำประตู เขาคือตัวแปรคงที่ในสมการของศักดิภาพมนุษย์

โค้ดที่จดจำ

ในห้องแล็บของ NYU’s Computational Social Science เราโมเดลความรู้สึกเป็นข้อมูลซีรีส์เวลา การเชิดชูอย่างเงียบๆ เป็นสิ่งวัดได้ มัดลายไม่ใช่วุ่นวาย—มันเกิดจากความซื่อสัตย์หลายทศวรรษ เมสซี่ไม่ได้เล่นฟุตบอล—he embodied a prediction model where loyalty = f(home) + g(crowd) + ε(legacy). เราฝึกมันจากข้อมูลจริง

เหตุใดจึงไม่มหกรรม

เขาเรียกมันว่าเกียรติ ฉันเรียกว่าอาณาจักร เก้าหมายบนสนามที่ตั้งชื่อนักกีฬาไม่ว่าศักดิเพราะชื่อเสียง—แต่ว่าระบบเลือกจดจำสิ่งสำคัญเหนือสถิต: ความสมําเสมอภายใต้แรงกดดัน, เอกภาพเงียบ, การปฏเสธการทำเสียงโหว d้านนี้คือจรรยาทางอัลกอริธึม