เมื่อข้อมูลพบสนามฟุตบอล

สนามคือสเปรดชีตของฉัน

ฉันไม่ได้ดูฟุตบอล—ฉันวิเคราะห์มัน การเคลื่อนไหวทุกอย่างบนสนามคือเวกเตอร์ในพื้นที่หลายมิติ: ความเร็วในการวิ่ง มุมการส่งบอล และความหนาแน่นของแนวป้องกัน เมื่อเบนฟิก้าชนะโคลแลนด์ซิตี้? มันไม่ใช่ความยุ่งเหยิง—แต่เป็นค่าผิดปกติในโมเดลของฉัน

ฉันใช้เวลาสามปีที่แผนกฝึกฝนของบัลส์ชิคา เพื่อสร้างอัลกอริธึมการเคลื่อนไหวของผู้เล่น การศึกษาปริญญาเอกจากนอร์ทเวสเทินไม่เกี่ยวข้องกับสถิติ—แต่เกี่ยวข้องกับการคาดการณ์เมื่อความเหนื่อยกลายเป็นกลยุทธศาสตร์ ในคืนนั้น เวลา 6:30 น. ไม่มีความหมาย; ฉันกำลังปรับโมเดลด้วยข้อมูลแบบเต็มเวลา

การชนะครั้งเย็นไม่ใช่เรื่องโชค—มันคือเชิงเส้น

สิ่งที่เรียกว่า “ปาฏิหารย์”? โอกาสชนะ 6.20% ไม่ใช่มหัศจรรย์—มันคือการถดถอยพร้อมรองเท้าฟุตบอล เซอร์เวอร์ของโคลแลนด์ซิตี้? พื้นที่ครอบคลุมลดลงต่ำกว่าฐานเมื่อลูกบอลเคลื่อนไปทางซ้ายระหว่างการเตะจุด ผมแมปมันด้วยภาพแสดงผลแบบไดนามิก D3.js—ทุกความผิดพลาดมีโคออร์ดรินเอต

พ่อสอนผมว่าพลังแท้ๆ มาจากวินัย—and วินัยคือสิ่งที่คุณวัดเมื่อใครไม่มองหวังให้มันสมเหตุสมผล

อัลกอริธึมนั้นมิตใจอารมณ์

คุณไม่จำเป็นคนเสน่ห์เพื่อทำนายผล—you need covariance matrices และเวกเตอร์ของการเคลื่อนไหว เมื่อบายเอิน มึนิกเข้าใส่มือ? มันไม่ใช่อารมณ์—มันคือการลดเอนโทรปีภายใต้แรงกดดัน โคชมัวรเรียกว่า “ภูมิปัญญาทางกลยุทธศาสตร์” ผมเรียกว่าข้อมูลที่ตรวจสอบได้ตอนตีสี่นาฬิกาสิบเจ็ดหลังจบเกม ฉันยังนอนหลับพร้อมแผนภูมิด้านหน้า