ทำไมทีมอเมริกาใต้ถูกละเลยในแอนะลิติกส์สมัยใหม่

การหลอกลวงแห่งความเหนือกว่า

ผมเติบโตมากับการเล่นฟุตบอลบนถนนภายใต้จังซ rhythms—ที่ความสามารถดั้งเดิมเต้นโดยไม่มีคู่มือ เดี๋ยนี้ ผมสร้างแบบจำลองพยากรณ์สำหรับ FIFA และ MLS ที่มองค่าสถิติเหมือนกวี แต่นี่คือความขัดแยง: เราเรียกผู้เล่นอเมริกาใต้ว่า ‘นักกีฬาตามธรรมชาติ’ ในขณะที่ละเลยระบบที่ทำให้พวกเขาปรากฏ

ข้อมูลไม่ใส่ใจเรื่องอารมณ์

การวิเคราะห์ข้อมูล NBA ทำให้เราคุ้นกับการติดตามการเคลื่อนไหวผ่านนาฬิกายิงและเมตริกส์รีบาวนด์ แต่เมื่อเราดู Copa América แบบจำลองกลับมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เพราะข้อมูลไม่รู้วิธีอ่านเทคนิคเท้าฝุ่นหรือตีความหมายจากความซับซ้อนทางวัฒนธรรม

จุดบอดของอัลกอรึธึม

สโมสรอเมริกาใต้ผลิตผลงานระดับ elite—แต่วัยรุ่นของพวกเขาไม่เคยถูกป้อนเข้าสู่กระบวนการของเรา เพราะการเลี้ยวเบี้ยไม่มีการวัด; การเปลี่ยนผ่านไม่มีการติดตาม; การรับรู้เชิงพื้นที่ไม่มีแผนที่โดย VAR หรือ Opta เราวัดความสูง ไมใช่หัวใจ

พารามิเตอร์ที่มองไม่เห็น

current time? มันอยู่นอกแบบจำลอง—มันอยู่ในตรอกระหว่างการส่งบอลและจุดกดดันที่ประเพณียังมีชีวิต—และใครๆ ก็มองไม่เห็นเพราะอัลกอรึธึมถูกฝึกจากมาตรฐานยุโรป

เราไม่ได้วัดทักษะ—เราขาดบริบท

เราพูดถึง ‘พรหมชาต’ แต่อารมณ์โดยปราศจากบริบทคือเสียงรบเสียง เจียนฉันบอกผม: ‘ลูกชาย หากเธอมอง khôngเห็น—เธอไม่ได้วัดทักษะ—เธอเข้าใจผิดทางวัฒนธรรม’ นั่นมเหตุผลที่ลียงเนล เมสซี่ khôngนำพันธุกรรมของเขาเข้าไปในชุดข้อมูลของเรา—we วัดเท้าเขา—but never his soul.

คำถามจริงๆ คือพวกเขาเก่งไหม? มันคือเราหยุดมองแล้วหรือเปล่า